Human Forever

Human Forever

Afgelopen maand ben ik naar de film “Human forever” geweest van Teun Toebes en Jonathan de Jong. 24-jarige humanitaire activist Teun Toebes heeft een missie: de kwaliteit van leven van mensen met dementie verbeteren. Hij woont al jaren op een gesloten afdeling van een verpleeghuis wanneer hij besluit om deze missie naar een hoger niveau te tillen.

In een avontuurlijke reis van drie jaar over vier continenten en door 11 landen neemt Teun je mee op een ontwapenende en indrukwekkende queeste over de wereld waarin hij antwoorden zoekt voor de toekomst.

Samen met zijn goede vriend en filmmaker Jonathan de Jong onderzoekt hij hoe dementie in andere landen wordt aangepakt en wat we van elkaar kunnen leren om de toekomst mooier en inclusiever te maken. Nu het aantal mensen met dementie in de komende 20 jaar verdubbelt, is deze zoektocht geen vraag, maar een noodzaak.

De vraag rijst dan hoe gaan we de zorg voor elkaar vorm geven in de toekomst. Blijven we verwachten dat de staat alles voor je regelt? Dat is een utopie. De vraag mag of moet worden; hoe kunnen we bijdragen aan het prettig ouder worden en de zorg voor en om elkaar?

In de film kwam ook de preventieve kant naar voren. Hierbij werd gekeken naar het FINGER model

Het FINGER-model is ontwikkeld op basis van een langlopend onderzoek dat werd uitgevoerd in Finland. Het richt zich op een combinatie van verschillende interventies die gericht zijn op het verbeteren van verschillende aspecten van levensstijl en gezondheid. De belangrijkste componenten van het FINGER-model zijn:

1.      Dieet: Het bevorderen van een gezond dieet, zoals het Mediterrane dieet, dat rijk is aan fruit, groenten, volle granen, vis, olijfolie en noten, en weinig bewerkt voedsel bevat.

2.      Lichamelijke activiteit: Het stimuleren van regelmatige lichamelijke activiteit, zoals aerobics, krachttraining en evenwichtsoefeningen, om de algemene fysieke conditie te verbeteren en de gezondheid van de hersenen te bevorderen.

3.      Cognitieve stimulatie: Het aanmoedigen van cognitief stimulerende activiteiten, zoals puzzels, lezen, leren van nieuwe vaardigheden en sociale interactie, om de cognitieve reserve te vergroten en het risico op cognitieve achteruitgang te verminderen.

4.      Management van cardiovasculaire risicofactoren: Het controleren en behandelen van cardiovasculaire risicofactoren, zoals hoge bloeddruk, hoog cholesterolgehalte, diabetes en overgewicht, omdat deze factoren ook een rol kunnen spelen bij het ontstaan van cognitieve problemen.

5.      Sociale activiteiten: Het aanmoedigen van sociale betrokkenheid en activiteiten, zoals deelnemen aan sociale groepen, vrijwilligerswerk doen en regelmatig contact onderhouden met vrienden en familie, om het sociale netwerk te versterken en emotioneel welzijn te bevorderen.

Het FINGER-model benadrukt het belang van een holistische benadering van gezondheid en welzijn, waarbij verschillende aspecten van levensstijl en gezondheid met elkaar verbonden zijn. Het is gebaseerd op het idee dat een combinatie van interventies effectiever kan zijn dan het aanpakken van individuele risicofactoren bij het bevorderen van de cognitieve gezondheid en het voorkomen van dementie bij oudere volwassenen.

M.i. blijven er echter altijd ondanks toepassing van bovenstaande mensen geconfronteerd worden met dementie of andere aandoeningen. Hoe kunnen we dan met elkaar er voor zorgen dat  we, zoals wordt gezegd, zo lang mogelijk thuis kunnen blijven wonen? Is het zo dat we zodra we niet snel de trap meer op kunnen meteen die traplift moeten hebben? Of als we langer doen over het wassen  en aankleden, we meteen hulp moeten hebben? Of is het prima dat we als we dan toch 80 zijn hier iets langer over doen.

Überhaupt al nagedacht over later? Of zit u er al middenin. Ik zie gelukkig genoeg krasse knarren die nog van alles doen. Die omzien naar naasten, die zichzelf uitdagen door te blijven ontdekken, te blijven leren van elkaar. Die nog zin in het leven zien. Ik zie ook veel oudere mantelzorgers die het zwaar hebben omdat ze zorgen voor een naaste met een aandoening die progressief is. Ze willen zo graag nog mee doen in de maatschappij maar de zorg om de ander houdt hen vaak aan huis gekluisterd. Want ik kan/durf niet mijn naaste niet alleen laten. Vaak merk ik dat de sociale kring die ze hadden enorm is gekrompen. Mensen blijven weg want het is nog niet zo gemakkelijk om er over te praten of er mee om te gaan. Vrienden hebben zelf de nodige lichamelijke problemen en het lukt ze niet meer om te komen.

Bij de Odd Fellows kennen we de waarden, "Vriendschap, Liefde en Waarheid". Elk van deze termen draagt een diepe betekenis die centraal staat in de filosofie en praktijken van de Odd Fellows:

·        Vriendschap: Dit verwijst naar de hechte banden van vriendschap en solidariteit die worden gecreëerd tussen de leden van de Odd Fellows. Ze streven ernaar om een gemeenschap van ondersteuning en samenwerking te bieden, waar leden elkaar ondersteunen in tijden van nood en elkaar aanmoedigen om persoonlijk en sociaal te groeien.

·        Liefde: Dit vertegenwoordigt het principe van mededogen, genegenheid en zorgzaamheid jegens anderen. Odd Fellows worden aangemoedigd om liefdadigheid te beoefenen en zich in te zetten voor het welzijn van hun medemensen, zowel binnen als buiten de organisatie. Dit omvat het bieden van steun aan de minderbedeelden, het helpen van degenen die het nodig hebben en het tonen van empathie en medeleven in alle aspecten van het leven.

·        Waarheid: Dit staat voor het streven naar eerlijkheid, integriteit en rechtvaardigheid in alle aspecten van het leven. Odd Fellows worden aangemoedigd om waarheid en rechtvaardigheid na te streven in hun persoonlijke en sociale interacties, en om zich in te zetten voor de bevordering van kennis, wijsheid en morele waarden in de samenleving.

Het is mooi om te zien hoe wij, als odd fellows ons best doen goed naar elkaar om te zien. En het roept ook de vraag bij mij op of het wellicht nog beter kan. Maken we ons echt druk om de ander die niet meer helemaal mee kan komen. Kunnen we ons hierin nog verbeteren. Verliezen we ons misschien nog te veel in de waan van de dag, in het leven dat we leven.
Kijkend naar mezelf, dan kan ik dat laatste beamen. Het leven gaat met je aan de haal, voor je het weet ben je weer een week, een maand verder en heb je al die tijd geen aandacht geschonken aan die naaste die door je lidmaatschap bij de Odd Fellows dichtbij staat. Een andere vraag die ik me stel is of aandacht via Whatsapp wel voldoende is. Ik neem me voor om kaarten te sturen, want whatsapp vind ik ‘te gemakkelijk’. De kaart wordt uiteindelijk vergeten …., de waan van de dag. Toch maar dat appje dan? Ik vraag me soms echt af hoe mensen dat allemaal doen, dat omzien naar de ander, dat kaartje, dat appje, dat bezoekje. Ik neem me voor vandaag te starten om hierin wat attenter te zijn en toch dat appje in ieder geval te sturen.

Kortom de film van Teun zet me aan het denken. Hoe ga ik om met naasten, wat zou ik later zelf graag willen daarin voor mezelf. Wat heb en kan ik zelf daar ook in doen. Ik hoop later ergens te zijn waar huiselijkheid de norm is; waar ik als ik daar zin in heb de hele dag in mijn pyjama mag rondlopen. Waar ik kan douchen op tijdstippen die ik wil, en dat ik daar dan net zo lang over mag doen als ik nodig heb. En als ik daarna moe ben dat ik dan gewoon even mag liggen op de bank en bij mag komen. Hoe zit dat bij u?

Lisette Mulder