Ruis op de lijn

Ruis op de lijn.

Reeds omstreeks 1440 schreef Thomas a Kempis in zijn na de Bijbel meest gelezen boek De Imitatione Christi (In Navolging van Christus) een waarschuwing géén overbodige gesprekken te voeren: “Houd u zoveel mogelijk buiten hetgeen de massa in beroering brengt. Want, ook al hebben wij er het beste mee voor, al dat praten over wat er in de wereld gebeurt, werkt remmend op ons innerlijk leven”. En dan had Thomas in zijn tijd nog absoluut geen last van “sociale” media, laat staan van de twitterdiarree die iedereen meent over de wereld te moeten uitstorten.

Wanneer je in een dichtbevolkt land als Nederland woont, is het niet alleen zo, dat we ons te buiten gaan aan allerhande kletspraatjes en ons bezig houden met allerlei discussies die niets aan ons welzijn kunnen toevoegen, het is ook nog eens zo, dat we daarbij een ongelofelijke hoeveelheid lawaai produceren. Doet u eens een raam open op de eerste verdieping boven een straat met winkelende mensen: iedereen probeert met zijn of haar stemgeluid boven de muziek uit te komen en boven de stemmen van het andere gezellig winkelende publiek. En bleef het daar maar bij – vermijd je de koopgoten zonder verkeer, even daarbuiten raast het verkeer en stinkt het je voorbij.

Schrijver dezes woont in een redelijk rustige buurt, maar zodra het zonnetje schijnt en jij denkt je kopje koffie even lekker buiten te kunnen nuttigen? De ene buurman hanteert zijn bladblazer, de andere gaat eens lekker in de weer met een schuurmachine op zijn houten sloepje, en ergens in de straat heeft de gemeente nog een boom ontdekt met te ver overhangende takken, waar heel nodig een kettingzaag tegenaan moet.

Nergens in Nederland kun je nog echt genieten van de stilte zonder gestoord te worden door je telefoon bijvoorbeeld, de altijd overal verneembare snelwegen of het overvliegend luchtverkeer. Niet de CO2 – uitstoot is onze grootste vijand, niet de smeltende ijskap en het daardoor stijgende water: daar blijken we oplossingen voor te kunnen bedenken. Nee, het lawaai is onze grootste vijand, lawaai is de meest schadelijke vorm van milieuverontreiniging en dat begint bij ons eigen stemgeluid. Ik kwam in het Franstalige Huy in België een school tegen die zijn leerlingen verplichtte zich één schoolweek per jaar terug te trekken om zonder daarbij te praten na te denken over hun innerlijk leven en zingeving aan dat leven.    

Of dat nou voor de toekomst de oplossing is voor het probleem, weet ik niet, maar één ding weet ik wel: in de beperking toont zich altijd de meester! Het stiller maken van machines zal best kunnen lukken, maar het beperken van de ruis op de lijn zal een moeilijke en nooit meer verdwijnende training in beheersing moeten zijn.

Eljan de Wijs