Opnieuw beginnen?

Opnieuw beginnen?

Anderhalf jaar geleden stond alles stil . De hele wereld stond op z’n kop. En nu, langzamerhand mag het weer. Op alle mogelijke plaatsen gaan zaken opnieuw beginnen. Het onderwijs, de cultuurwereld, de economie, de gezondheidszorg, we proberen het weer. En dat geldt ook voor ons.

Gelukkig, dat het weer kan. Wat is het een indrukwekkende periode geweest, deze anderhalf jaar. Zeker, afhankelijk van persoonlijke omstandigheden, zeer verschillend maar voor ons allemaal erg intensief. En dan kom ik bij de vraag die mij een beetje bezig houdt. Hoe doe je dat, opnieuw beginnen? Ga je over tot de orde van de dag of ben je onzeker over hoe het zal zijn? Zie je er misschien ook wel een beetje tegenop?

En dan stel ik mezelf de vraag waar voor mij misschien wel alles om draait.  Wat heb ik eigenlijk het meeste gemist? Wat maakt dan dat ik voornemens ben om inderdaad weer opnieuw te beginnen?

De wereld een beetje beter maken                                                                                                   

Als Odd Fellows hebben we een belangrijk voornemen om de wereld om ons heen een beetje beter te  maken. Als ik dat bedenk dan kunnen we onze borst nat maken. De afgelopen periode heeft inzichtelijk gemaakt hoe kwetsbaar we zijn op deze wereld en hoe er grote maatschappelijke tegenstellingen kunnen ontstaan. Hoe angst kan doorwerken en kan isoleren, hoe standpunten kunnen verharden en lijden tot verwijdering. Hoe een nieuw klimaatrapport ons met de neus op de feiten drukt. En hoe ondertussen de wereld in Afghanistan opnieuw in brand staat.  En dan is het gedoe met de formatie in Nederland maar een gebeuren in de marge. Het is maar een greep uit het vele rondom ons wat er in deze tijd gebeurt. Belangrijke onderwerpen om over na te denken, zeker. En ook belangrijk om hierin je positie te bepalen. Te weten waar je staat. Hierover spreken met anderen is belangrijk. Toch is dit niet hetgeen wat ik het meeste gemist heb in relatie tot onze bijeenkomsten. Er zijn heel veel mogelijkheden om je op zulke onderwerpen grondig te oriënteren. En ook belangrijk om dat te doen. Maar het raakt voor mij niet de kern van onze bijeenkomsten. Dat zit voor mij meer aan onze binnenkant.

Werken aan jezelf   

En dat brengt me bij een andere wereld, onze binnenwereld. Ook daar kan het stormen en tekeergaan. Afgezien van wat ons is overkomen aan moeilijkheden, we hebben allemaal te maken gekregen met de vraag hoe we ons willen verhouden tot deze wereld om ons heen.  Hoe ver trekken we ons terug op ons eigen domein? Hoe doe je dat als er in je directe omgeving grote verschillen van inzicht ontstaan over wel of niet vaccineren,  over wel of niet weer samenkomen, over het nut van die vermaledijde anderhalve meter? We hebben ongetwijfeld in deze tijd onszelf ook beter leren kennen. Wellicht ook wel eens behoorlijk geschrokken van onze eigen reacties. Laat ik voor mezelf spreken, ik heb toch diverse keren het gesprek met mezelf moeten voeren en mezelf tot de orde moeten roepen. Hoewel dat soms beschamend is, is het toch ook menigmaal verrijkend. Nieuwe inzichten in jezelf kunnen je helpen om niet alleen beter om te gaan met jezelf maar ook met de ander. En dan kom ik toch uit bij een belangrijke vervolg vraag die past bij ons Odd Fellowship. Wat heb ik geleerd in deze tijd? Welke lessen neem ik mee naar de toekomst? Kun je hier woorden aangeven of misschien uitdrukken in één woord?

Aandacht een verbinding naar de toekomst

De wereld van verantwoordelijkheden eist zijn plek weer op. Natuurlijk gebeurt dat. Dat moet ook. Dat kan niet anders. Zo hebben we met elkaar deze maatschappij ingericht en dragen we, ieder op zijn en haar eigen manier bij aan het op een verantwoordelijke  manier laten functioneren van ons bestel. Dat geldt ook voor onze organisatie. Er is ook gewoon veel praktisch werk te doen, zowel lokaal, regionaal als landelijk. Maar wat blijft er op de zeef liggen als belangrijke waarde als we de afgelopen anderhalf jaar aan ons voorbij laten gaan? Dan kom ik uit bij het woordje aandacht. Het is zo’n kort woordje maar wat een enorme extra betekenis heeft dit woord gekregen in de afgelopen anderhalf jaar. Natuurlijk zien we de beelden nog voor ons, de gesloten verpleegtehuizen en de enorme roep om aandacht. Daarin werd deze behoefte als het ware het meest uitvergroot. Maar deze behoefte aan aandacht is een diep fundamentele behoefte die leeft bij ieder mens. Het is een groot geschenk wat je aan de ander kunt geven en wat je van de ander mag ontvangen. En dat is wat mij betreft ook wat mij motiveert om weer opnieuw te beginnen. De ontmoeting en de aandacht voor elkaar kan weer gestalte krijgen.

Weer aan de slag dus.

De beide loges zullen weer hun periodieke bijeenkomsten gaan houden binnen de geldende beperkingen. En ook onze bijeenkomsten voor onze vrienden van buiten zullen weer plaats gaan vinden. Ik wens iedereen daarbij graag weer de vreugde van de ontmoetingen en de verwondering over de aandacht die je elkaar daarbij kunt geven. En bedenk, aandacht is niet kwantitatief. Een gesprekje waar je elkaar echt even hebt ontmoet is al kostbaar.

Rob Boeijenga