Gerda Schaufeli

Op 18 mei , een regenachtige middag, zitten we gezellig met Gerda en haar man Ad , op volgens coronaregels afstand, in de knusse  huiskamer van hun huis aan de Westenenkerweg.
Gerda geeft aan het moeilijk te vinden om goed onder woorden te brengen wat ze vindt en wil zeggen maar juist in de samenspraak wordt duidelijk hoe ze er in staat.

De loge heeft voor Gerda en haar man Ad  ,nadat zij lid waren geworden ( Ad één jaar later dan Gerda) , altijd een rol gespeeld. Omdat zij samen lid waren konden zij er het met elkaar gemakkelijker over hebben - het samen lid zijn versterkte het voorleven van de beginselverklaring ook in hun gezin. Met het voorleven van : "goed doen", luisteren naar de ander en die in zijn waarde laten, ruimte en aandacht voor de ander , zijn de kinderen vertrouwd mee geraakt.  Zó vertrouwd dat dochter Carina het jammer vond dat waar zij ging wonen geen loge was. En hoewel zoon Ronald daar iets anders instaat is in hoe hij met zijn personeel omgaat duidelijk te merken dat hij de Odd Fellows gedachte niet helemaal heeft losgelaten.

We ontkomen natuurlijk niet aan vroeger , juist wanneer we vragen of het nu gemakkelijker of moeilijker is geworden om lid te worden. Ze heeft geen eenduidig antwoord. Omdat je vroeger eerder gevraagd werd leek het gemakkelijker maar omdat je aan de andere kant nauwelijks informatie kreeg  wist je niet goed waar je "ja"op zei en was dat moeilijker. Ze is blij met minder geheimzinnigheid ; meer open  en ook samen de tempel van tevoren in , zodat je beter weet waar je gevraagd wordt voor te staan. Ze benadrukt hoe belangrijk het is dat lid worden niet vrijblijvend is maar dat je kiest om te delen in vertrouwen en dat dát niet iets is dat je tussen neus en lippen even doet.
Dat lid zijn; medezuster worden wat van je vraagt , daar is Gerda zich zeer van bewust. In de beginjaren was ze er altijd, ook al kon het eigenlijk met gezin en de zaak niet. Ze dacht er niet over om thuis te blijven. Nu heeft ze in haar delen zich als zuster gevormd - het kost jaren van actief deel uitmaken van. En dus kan ze af en toe noodgedwongen niet gaan en tóch deel uitmaken van de familie. Gerda is heel bescheiden in haar besef dat ze belangrijk is voor de loge; ze maakt deel uit van de lijn in  de loge haar geschiedenis,  ook wat kennis betreft.

En als ze nu lid zou worden zou ze , zoals nu gedaan wordt, kennis willen maken met de zusteren en een nazit willen bijwonen , de tempel willen zien en de onderlinge sfeer proeven. Op die manier kan ze  een beeld krijgen met wie ze te maken heeft. Maar , zegt ze met klem, teveel uitleg is niet goed- er moet ook iets blijven dat je overkomt- dat nodig is om gewoon open voor te staan. Ze geeft aan dat het belangrijk is dat we elkaar blijven ontmoeten in de vertrouwdheid en beslotenheid van de tempel; dat de saamhorigheid en het luisteren naar  elkaar juist ook in de toekomst doorgaat en dat de achterliggende gedachte van de Ritualen niet verloren gaat maar naar voren komt.
 

We eindigen met de leefregel die Gerda zelf toepast en als advies aan nieuwe leden zou willen meegeven: probeer zoveel mogelijk te komen ( zeker de eerste tijd) en stel je open; zet zelf de stappen, laat je kennen. Wie zaait zal oogsten.

 M.Geurts