Anderhalve meter

Anderhalve meter. Wie had kunnen bedenken dat ooit anderhalve meter zo het verschil zou kunnen maken tussen leven en dood. En de grote ernst is inmiddels wel tot ons doorgedrongen. Het is de noodzakelijke afstand om de ander in leven te houden. Het is een noodzakelijke regel en we hebben ons daaraan te houden. Punt uit.

Er is echter ook een andere ontwikkeling. Deze anderhalve meter staat inmiddels ook symbool voor de ongekende creativiteit die loskomt in de samenleving. We leren in een bijzonder hoog tempo ons aan te passen aan nieuwe omstandigheden. De scholen bijvoorbeeld hebben in een ijltempo allerlei digitale leermiddelen ontwikkeld. Niet meer gehinderd door een diversiteit aan regeltjes ontstaat er een vloed aan ideeën die elkaar stimuleren en elkaar ook versterken. En dat gebeurt op ontelbare plaatsen. In de zorg, in de techniek, in de cultuur, in talloze sectoren. We worden er dagelijks mee verrast. Er gebeurt wat met ons als regeltjes ons niet meer beperken in ons denken en ons handelen. Dan bedenken en doen we dingen met een creativiteit en snelheid waar we zelf verrast van worden. Dan brengen we aandacht en troost en liefde en medemenselijkheid en vriendschap en nog veel en veel meer op plaatsen waar dat hard nodig is. Echt hartverwarmend.

En dan kom ik terug op de ontmoeting met “mijn” hert. Waarom kwam ze niet verder? Waarom ging ze op de vlucht? Was ze bang? Ik wil nog wat met je delen. Door de noodzakelijke maatregelen worden heel veel mensen veel dichter op elkaar gezet. Als en de vader, en de moeder en de kinderen steeds tegelijkertijd thuis zijn dan wordt er wel een groot beroep gedaan op de capaciteit om jezelf in te leveren ten behoeve van de ander. Je zit bijna op elkaars lip. Nou ja, de meesten van ons zullen deze situatie herkennen. En dan zou je natuurlijk als opa en oma graag een handje helpen om de ruimte te scheppen die zo nodig is.  En dat schept een dilemma. Welk risico kun je nemen? Wat is verantwoord?

Ik heb deze winter regelmatig gewandeld met mijn kleinzoon. Normaal haalde ik hem op met de auto en gingen we zo samen naar het bos. En toen kwam de anderhalve meter. Durf ik hier mee door te gaan? Plotseling voelde ik onzekerheid. Ik werd toch een beetje bang. Maar ook dat zat me dwars. Kan het toch niet? Tenslotte kozen we voor een andere ontmoeting. Elk afzonderlijk op de fiets naar een ontmoetingsplaats en vandaaruit samen naar het bos en afstand bewaren. En vervolgens echt op afstand wandelen. En warempel, het voelde wat raar maar het lukte en onze gesprekken bleven overeind. Wat ben ik blij dat ik mijn angst heb overwonnen.

Nog een overwinninkje. Mijn tweelingbroer woont in een verpleeghuis. Ik kan hem niet meer bezoeken en dat geldt ook voor zijn echtgenote. Het doet me flink pijn. Is er nu geen mouw aan te passen wat betreft dat bezoek verbod? En toen verzon mijn schoonzus, samen met de hoofdverpleegkundige het volgende. Dagelijks wordt de was gewisseld en de kamer van mijn broer ligt aan een terras. En zijn kamer heeft een openslaand raam naar dat terras. U begrijpt het al, de wisseling van de was geschiedt door het openslaande raam waardoor mijn broer en schoonzus elkaar even kunnen begroeten. Officieel natuurlijk verboden maar een groot verschil. Ik ga binnenkort bij mijn broer langs om elkaar via een openstaand raam te kunnen begroeten.

We maken met elkaar echt bijzondere tijden mee. Voor sommigen zijn het echt zware tijden. Een vriend van mij verloor zijn oudste broer ten gevolge van Corona en kon niet op de begrafenis aanwezig zijn. Verdriet, verdriet, verdriet, zo schreef hij. Wat zou het fijn zijn als we kleine overwinninkjes zouden kunnen behalen op onszelf om daarmee licht te brengen in de duisternis.  

Rob Boeijenga