Geraakt in Bourgondie!

Elk jaar trekken heel veel Fransen en buitenlandse toeristen via de A6, de Autoroute du Soleil, naar het zuiden van Frankrijk. Zij passeren daarbij zo’n 100 km. boven Lyon in Zuid Bourgondië aan hun rechterhand de afslag naar een klein dorpje. De meeste reizigers laten dat rechts liggen. Bourgondië is met name bekend om zijn mooie dorpen, zijn gezellige steden en niet in het minst om zijn heerlijke eten en “bourgondische” dranken. In  dat dorpje zul  je daar echter tevergeefs naar zoeken. Toch komen er jaarlijkse vele duizenden vooral jonge mensen die daar een week verblijven in eenvoudige barakken of tenten. Ik doel op het dorpje Taizé.

Taizé is met name bekend omdat er na de tweede wereldoorlog door Frère Roger een oecumenische gemeenschap is gevormd . Deze broederschap telt bijna honderd mannen. Zij zijn afkomstig uit meer dan dertig landen en behoren tot verschillende kerken, protestant en katholiek. Zij proberen een teken van verzoening te zijn tussen verdeelde christenen en volkeren. Bij hun intrede leggen zij de gelofte af om hun leven lang in gemeenschap, celibatair en in grote eenvoud te leven. Frère Roger is inmiddels overleden en de leiding van de gemeenschap berust nu bij Frère Aloïs.

 Die duizenden jongeren komen vanuit heel de wereld voor een aantal dagen van bezinning en inspiratie, zoekend naar de zin van hun leven. Dagelijks zijn er drie gebedsdiensten, ‘s morgens, ‘s middags en ‘s avonds waarin een meditatieve stilte en met name ook samenzang centraal staan. Daartussen door zijn studie- en gespreksbijenkomsten en de nodige pauzes voor onderling contact. En de jongeren verrichten ook een aantal corveediensten. Zelf kom ik elk jaar een of twee weken naar Taizé en dan sta ik daar op een camping in de buurt. Ik volg vooral  de gebedsdiensten want de gespreksgroepen etc. zijn met name bedoeld voor de jongeren.

Ook in juli j.l. was ik daar op de camping. Naast mij stond een duits echtpaar met een meervoudig gehandicapt kind: een jongen van een jaar of 15 in een rolstoel. ‘s Middags en ’s avonds gingen de ouders beurtelings met hem naar de gebedsdiensten. Na de avonddienst van half negen tot kwart over negen blijven er, soms tot middernacht, altijd een aantal jongeren zitten om met elkaar te zingen en te mediteren. Deze jongen wilde dan ook altijd blijven zitten en zijn ouders moesten hem om even over tienen met zachte dwang meevoeren want om half elf sluit het hek van de  camping. Zijn ouders vertelden dat hij ontzettend geraakt werd door de sfeer, de lezingen, de stilte maar vooral ook door de liederen. Die liederen zijn op zich heel eenvoudig, meditatief bedoeld en iedereen kan meezingen.  Daar kon die jongen heel emotioneel in meegevoerd worden. Ik herkende dat heel erg, Zelf kan ik ook daar soms ook erg door geraakt worden.

Mag dat? Mag je je zozeer laten raken dat je stem letterlijk verstikt en dat je even niet verder kunt zingen? Of is dat emotionele onzin, gewoon je te veel laten meeslepen door je gevoel?

Durven wij dat nog, ons echt te laten raken ook diep in ons gevoel? En wat is het dan dat je raakt? Hoe komt het dat iets je raakt? Als iets je raakt gaat er a.h.w. van binnen iets meetrillen. Oude gevoelens komen boven, herinneringen komen opnieuw tot leven. In Taizé  ervaar ik dat heel concreet als er een bepaald lied gezongen wordt dat ik een aantal jaren geleden vaak op CD heb laten horen aan mijn broer die toen ernstig ziek was en  is overleden. Wellicht dat velen van u dat  herkennen: bij bepaalde muziek ga je terug naar verleden gebeurtenissen die je dan a.h.w.  herbeleeft. Wellicht kan dat leiden tot een opnieuw en op een andere niveau  verwerken van wat gebeurd is.

Je laten raken en geraakt worden brengt ook de nodige risico’s met zich mee. Het kan zijn dat de herinneringen zo traumatisch zijn dat je er in meegesleept wordt en dat je jezelf verliest. Maar wat meetrilt kunnen ook mooie herinneringen zijn. Als je je laat raken ben je kwetsbaar.

Je laten raken heeft te maken met je gevoel, met emotie. In emotie zit het woord moveren  dat bewegen betekent. Je laten raken is van belang omdat het je in beweging zet! Wat ons koud laat blijft buiten ons leven. Mensen die zich niet meer kunnen en durven laten raken, zijn uitgeblust, leven nauwelijks meer echt.

Wat een voorrecht dat wij in onze Odd Fellow loges een samenzijn nastreven waarin je laten raken en een ander raken vanuit de positieve insteek om waarlijk dicht bij elkaar te zijn en elkaar te spiegelen in een veilige omgeving,  mogelijk is.

Ieder mens heeft een ander nodig om zich zelf nog meer nabij te komen, om zijn eigen “zelf” te  kunnen vinden. De Engelsen zeggen dan ook terecht : “De beste spiegel is een oude vriend”.

Wim Koelemij