Kortsluiting in mijn brein.

Het is voorjaar en mooi weer. Ik ga er op uit.

In mijn eendje, met open dak, rijd ik naar de Posbank en sluit mij aan in de file om vervolgens de vele haarspeldbochten met enige souplesse te nemen. Met enig respect: een lelijke eend van dertig jaar oud.

Ik kom aan bij “Paviljoen de Posbank” op de driesprong boven aan de heuvel en besluit richting Rozendaal te rijden.

Alle parkeerplaatsen langs de doorgaande weg staan vol met auto’s en motoren. Mensen met kinderen en honden struinen door de uitgebloeide heide. Halverwege sla ik rechtsaf richting de uitkijktoren. Ook daar horden van auto’s en volle parkeerplaatsen. Aan het eind van deze doodlopende kan ik dan toch nog parkeren.

Ik besluit een ijsje te gaan kopen bij een ijscokar. Het brengt mij terug bij ruim 50 jaar geleden toen ik als student ook op de Posbank stond met een ijscokar. Weliswaar geen elektrisch gekoelde wagen maar een bakfiets met koelplaten, die ik moest ophalen bij het vroegere restaurant. Het restaurant dat in 1966 door brand is verwoest en nu paviljoen de Posbank wordt genoemd. Toen was deze plek nog een oase van rust. Maar kijk nu, het is één grote parkeerplaats geworden.

Het brengt bij mij een proces van mijmering opgang. Rust en ruimte, hoe verhouden die zich tot een uitdijend autopark? Natuur en milieu versus onze behoefte aan eindeloze mobiliteit. Hoe lang gaan we daar mee door? En dan het klimaatbeleid en de noodzaak om de CO2 uitstoot te beperken. Gaan we met z’n allen aan de elektrische auto?

Oh ja, die elektrische auto die we straks kunnen aanschaffen met € 6000,00 subsidie. Is dat nu een slim idee? Stel nu dat ik dit bedrag ook zou krijgen als ik mijn auto cq mijn rijbewijs definitief zou inleveren?  En dan, eerlijk gezegd heb ik toch last van kortsluiting. Oei! Welke prijs ben ik bereid om te betalen voor een betere toekomst? Ik heb een hekel aan kortsluiting in mijn brein en probeer erbij weg te komen maar de eerlijkheid gebied te zeggen dat ik deze kortsluiting ook wel nodig heb om mij goed te kunnen verhouden tot de toekomst. Het houdt ons ook wakker.

Ik droom verder en ga mijn eendje klaar maken voor de eerstvolgende bloesemtocht in de Betuwe.

Dat is toch echt genieten.

Ton Hoogveld